من نویسنده ام اما...

نشسته بودم زیر بام خدا قلم که دست می گرفتم شتک می شد روی آسمان فرشته ها به سطوح آمده بودند هر یک پاک کنی به دست و مشغول زدودن ختخطی ها ریحان که داشته باشی دستت شتک می کند روی پرده آسمان 

نیما نادری می ستایمش به خاطر دلسوزی اش ...

مریم شعبانی دوستش دارم به وسعت قلم

زندگی را طور دیگری بنویسم برای  دنیا

دنیایی که رفت و میان ما نماند دنیایی که با ر فتنش در گیر و دار این همه اتفاقات عجیب سینما و تاتر بار دیگر یادمان آورد

زندگی یعنی چه و هنوز فرصتی برای عاشق شدن هست و هنوز وقت تیر خلاص نیست

دنیایی که تا آخرین نفس با رویاهای کودکی خداحافظی نکرد

به راستی وقت آن نرسیده که واقعا ( و نه با -شُعّار- جناب رئیس جمهور ) هم دل شویم

انتقام چی داره از مون گرفته میشه

 دیشب دنیا تو گوشم گفت : دعا کن تموم شه این سال نحض ، من کمر به قتل شما بستم اول بزرگاتون رو می گیریم

درست می گفت داوود رشیدی ، عباس کیا رستمی ، جعفر والی و این آخر هم علی معلم

انگار دنیا تصمیم جدیدی گرفته

تصمیم گرفته تا رخت عزا رو تا ابدیت به تن هامون بچسبونه و بزرگامون رو از ما بگیره

شوکه شدم وقتی شنیدم

خبر بسیار کوتاه بود : علی معلم رفت

زنده موندن در این دنیای پر از انزوا  اینکه که چرا نوشته هام نمی گیره رو نمی دونم اما اینکه چرا می نویسم رو می دونم

چون می خوام زنده بمونم نوشتن برای من ممده حیاته...